امارات متحده عربی با مشارکت نظامی فعال در تهاجم به یمن، حضور نظامی در بحرین، حضور نظامی در قالب نیروهای حافظ صلح در کوزوو، مالی و افغانستان و همین‌طور دیپلماسی فعال برای تحت‌فشار قرار دادن قطر، نشان داده که به‌دنبال نقش‌آفرینی بیشتر در تحولات شبه‌جزیره عربستان و خلیج ‌فارس است که این امر دارای زمینه‌های مختلف سیاسی، امنیتی و نظامی است که در این مطلب سعی می‌شود به زمینه‌های نظامی آن پرداخته شود.

با اتحاد هفت امارت ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، فجیره، راس‌الخیمه و ام‌القوین، با محوریت ابوظبی و دبی در 1971 کشور امارات متحده عربی شکل گرفت؛ اما هریک از امارت‌ها ارتش خود را حفظ کردند تا اینکه در ششم می 1976، براساس توافق میان امارت‌های هفت‌گانه، ارتش واحد این کشور تشکیل شد. بعد از سرازیر شدن درآمدهای نفتی و همچنین موفقیت‌های تجاری دبی، حاکمان این کشور در سال 1991 به فکر توسعه ارتش افتادند و در این راستا اقدام به جذب نیروی انسانی و خریدهای تسلیحاتی کردند.

امارات متحده عربی با اتخاذ استراتژی تنوع‌بخشی، خریدهای تسلیحاتی را از کشورهای مختلف همچون کشورهای ایالات‌متحده آمریکا، انگلستان، روسیه، آلمان، فرانسه، ترکیه، اوکراین و آفریقای جنوبی انجام داد تا مانع از وابستگی یک‌سویه به یک کشور شود در همین راستا شاهد این امر هستیم که در تسلیحات و تجهیزات نظامی مورد استفاده در نیروهای هوایی، زمینی و دریایی این استراتژی دنبال شده است، برای مثال:

- ایالات‌متحده آمریکا: جنگنده‌های پیشرفته اف 16، هواپیماهای ترابری بوئینگ سی ـ ۱۷، لاکهید سی ـ ۱۳۰، بالگردهای ای‌اچ ـ ۶۴ آپاچی، سی‌اچ ـ ۴۷ شینوک، یواچ ـ۶۰ بلک هاوک، سامانه‌های دفاع موشکی پاتریوت و تاد، موشک زمین به زمین 140 ام جی ام، نفربرهای اشکوش ام، مکسپرو و بی ای ایی کایمن، کشتی ترابری اچ‌اس‌وی ـ ۲ تیلور؛