مواضع دموکرات‌ها نشان از همراهی غیررسمی با ترامپ دارد، هرچند از حمایت علنی پرهیز می‌کنند تا مواضع حزبی خود را حفظ کنند. آنان خواهان توافقی هستند که از نظر ساختاری سخت‌گیرانه‌تر، قابل راستی‌آزمایی و پایدارتر از برجام باشد.
نوشتار حاضر به‌دنبال بازخوانی مواضع جدید دموکرات‌های آمریکا در قبال برنامه هسته‌ای ایران و بررسی نقش آنان در رویکرد جدید دولت ترامپ است. فرضیه اصلی آن است که دموکرات‌ها، علی‌رغم اختلافات حزبی با ترامپ، در عمل با سیاست فشار بر ایران همراه شده‌اند. این همراهی به دلایل متعددی از جمله تضعیف جایگاه ایران، تحولات منطقه‌ای و هماهنگی با رژیم صهیونیستی صورت گرفته است. در عین حال، تفاوت‌هایی در لحن و راهبرد میان دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان دیده می‌شود. دموکرات‌ها به دو جریان اصلی تقسیم می‌شوند: جریان اول، در اقلیت، با مواضع تند و حتی حمایت از حمله نظامی، مانند جان فترمن و چاک شومر، خواهان برخورد سخت با ایران‌اند. این طیف اگرچه در اقلیت قرار دارد، اما نقش نمادین و رسانه‌ای مهمی ایفا می‌کند. آن‌ها توافقی مانند برجام را بی‌فایده دانسته و معتقدند فرصت تاریخی برای تحمیل خواسته‌های واشنگتن فراهم شده است. جریان دوم که جریان غالب در حزب دموکرات است، بر دیپلماسی، اما با خواسته‌هایی سخت‌گیرانه‌تر از برجام تأکید دارد. چهره‌هایی مانند بلینکن و سالیوان با تأکید بر ضعف کنونی ایران، مذاکرات دولت ترامپ را فرصت دانسته و از توافقی «قوی‌تر و طولانی‌تر» حمایت کرده‌اند. جان کری نیز خواستار محدودیت‌های بیشتر بر غنی‌سازی، نظارت‌های گسترده‌تر بر سایت‌های هسته‌ای و محدودیت‌های موشکی شده است. این جریان معتقد است توافقی جامع می‌تواند بدون جنگ، ایران را به عقب براند. نگاه آنان در ظاهر با ترامپ متفاوت است، اما در هدف نهایی (تحمیل محدودیت به ایران) اشتراک دارند. زمینه تحول در مواضع دموکرات‌ها را باید در تغییر محیط منطقه‌ای و بین‌المللی جست‌وجو کرد. پس از ۷ اکتبر ۲۰۲۳، آمریکا در همراهی با رژیم صهیونیستی، سیاست مهار و بازدارندگی را به سیاست فشار ترکیبی تبدیل کرد. در این فضا، حتی دموکرات‌ها نیز به این جمع‌بندی رسیدند که تضعیف ایران، فرصتی کم‌سابقه برای اعمال فشار حداکثری است. در مجموع، مواضع دموکرات‌ها نشان از همراهی غیررسمی با ترامپ دارد، هرچند از حمایت علنی پرهیز می‌کنند تا مواضع حزبی خود را حفظ کنند. آنان خواهان توافقی هستند که از نظر ساختاری سخت‌گیرانه‌تر، قابل راستی‌آزمایی و پایدارتر از برجام باشد. هدف این است که ایران در تمامی ابعاد قدرت ملی، از جمله منطقه‌ای و موشکی، به عقب رانده شود. در عین حال، دموکرات‌ها نقش خود را مکمل دیپلماسی می‌دانند نه تابع فشار صرف.
