مصاحبه اختصاصی سایت ایران ریویو با فرانک ویسنر: ایران و آمریکا باید نگرانی‌های یکدیگر را درنظر گیرند

به‌دنبال انعقاد توافق موقت بر سر برنامه هسته‌ای ایران میان ایران و 6 قدرت جهانی در 24 نوامبر 2013 در ژنو، متخصصان، دیپلمات‌ها و تحلیلگران سیاسی هر دو طرف ضمن استقبال از این توافق، از آن به‌عنوان توافقی غیرمنتظره که می‌تواند افق‌های جدیدی برای همکاری میان ایران و جامعه بین‌المللی بگشاید، یاد نموده‌اند.
در طی گفت‌وگوها در ژنو برای اولین بار از زمان انقلاب اسلامی در سال 1979 وزرای امور خارجه دو کشور به‌طور مستقیم دور یک میز برای مذاکره نشستند.
حامیان تنش‌زدایی و ازسرگیری روابط میان ایران و آمریکا، که از سال 1979 روابط سردی دارند، معتقدند توافق ژنو آغازی برای توافقی طولانی‌مدت می‌باشد که می‌تواند منجر به حل‌وفصل کامل همه منازعات و سوء‌تعبیرها میان دو کشور گردد.
فرانک جی ویسنر ، سفیر سابق آمریکا در مصر و دستیار وزیر خارجه در امور امنیت بین‌المللی ازجمله دیپلمات‌های ارشد آمریکا می‌باشد که توافق ژنو را مورد تحسین قرار داده و اظهار نموده که کشورش و ایران باید از این فرصت تاریخی برای حل‌وفصل اختلافات استفاده و به سویی حرکت نمایند که منافع ملی هر دو طرف تأمین گردد.
دکتر ویسنر که به‌عنوان سفیر آمریکا در کشورهای فیلیپین، هند و زیمبابوه نیز خدمت نموده است اعتقاد دارد که ایران و آمریکا باید نسبت به نگرانی‌های یکدیگر توجه داشته و از اقداماتی که باعث نگرانی طرف مقابل می‌گردد، اجتناب نمایند. ویسنر در مصاحبه‌ای اختصاصی با سایت ایران ریویو می‌گوید: «من خوشحالم از اینکه ایران و آمریکا با روحیه خوب و اعتماد در حال مذاکره هستند اما بار دیگر هشدار می‌دهم هر دو طرف باید طرف دیگر آینه را بازتاب دهند. آنچه که باعث نگرانی آمریکا می‌شود باید ایرانی‌ها را هم نگران و چیزی که باعث نگرانی ایران می‌شود باید آمریکا را نیز نگران نماید. در طی این دوره از مذاکرات باید صبوری پیشه کرده تا به یک توافق رسید. ما نباید اجازه دهیم سیاست‌هایمان از منافع ملی‌مان پیشی بگیرد».
سفیر فرانک ویسنر در یک مصاحبه رو در رو با ایران ریویو شرکت و دیدگاه‌های خود درباره توافق اخیر میان ایران و 5 عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد به‌علاوه آلمان و آینده روابط میان ایران و آمریکا را بیان نمود. آنچه در ادامه می‌آید متن این مصاحبه اختصاصی می‌باشد.
سؤال: آقای سفیر از اینکه وقت خود را برای شرکت در مصاحبه در اختیار ما گذاشتید متشکرم. من تصور می‌کنم با توجه به گشایش اخیر در روابط ایران و آمریکا و با توجه به این حقیقت که شانس ازسرگیری روابط میان دو کشور وجود دارد این مصاحبه از جنبه‌های مختلف می‌تواند مهم باشد.
پاسخ: اجازه دهید اول از همه بگویم که خوشحالم که با شما مصاحبه می‌نمایم. من نیز با نظر شما در این زمینه موافقم و تأکید نمایم نه تنها مهم است که ما با یکدیگر صحبت می‌نماییم بلکه همچنین مهم است که به صحبت‌های یکدیگر گوش ‌دهیم. من به این خاطر به این نکته اشاره نمودم که با توجه به تاریخ روابط میان آمریکا و ایران دو طرف فریادهای زیادی بر سر یکدیگر زده‌اند؛ اما خیلی مهم است که صحبت‌های همه را بشنویم و نقطه نظرات طرف دیگر را بفهمیم. باید این کار سخت را انجام داد در این روابط مجموعه انباشته‌ای از سوء‌اعتمادها وجود دارد لذا تعامل برای ما دارای اهمیت است.
سؤال: به‌عنوان اولین سؤال برآورد شما از توافق موقت ژنو بر سر برنامه‌ هسته‌ای ایران و تلاش‌های صورت گرفته ازسوی دولت ایران و شش قدرت جهانی برای اجرای این توافق از 20 ژانویه چیست؟ آیا این توافق در درجه اول ظرفیت پایان دادن به مباحث طولانی مدت بر سر برنامه هسته‌ای ایران و همچنین هموار کردن مسیر برای توافقی جامع که منجر به حل‌وفصل کامل موضوع هسته‌ای گردد را دارد؟
پاسخ: توافقی که در ژنو صورت گرفت بنابر تعریف یک توافق موقت است؛ تا رسیدن به یک توافق نهایی ما نخواهیم دانست که موضوع هسته‌ای، عامل اصلی اختلاف ایران و بیشتر جامعه بین‌المللی به‌خصوص آمریکا، به کجا خواهد انجامید. در این مرحله ما تنها می‌توانیم بگوییم که توافق موقت آغازی امیدبخش می‌باشد البته آغازی امیدبخش در صورتی که دو طرف، ایران و گروه 1+5، خود را به رسیدن به توافقی نهایی متعهد بدانند. به هر حال این توافقنامه‌ و جزئیات مربوط به آن است که نهایتاً منجر به توافق نهایی خواهد شد.
با این حال باید در رابطه با این توافقنامه موقت اشاره نمود که منافع محسوس و غیرمحسوسی بر این توافقنامه مترتب است. جدا از توافق دو طرف، این احتمالاً وجود دارد که ایران و کشورهای 1+5 بتواند به‌طور جدی با یکدیگر وارد تجارت شوند که این خود می‌تواند اولین گام‌های مهم در زمینه اعتمادسازی، محسوب گردد. این توافق موقت باید به‌طور جدی اجرا و هر دو طرف باید به همه تعهداتشان احترام بگذارند.
سؤال: گروهی از سناتورهای آمریکایی لایحه جدیدی طراحی کرده‌اند که در صورت تصویب، و تحریم‌های جدید به ایران تحمیل خواهد شد. براساس این لایحه ادعا شده ایران باید به برنامه موشکی بالستیک خود و همچنین حمایت از گروه‌های تروریستی پایان دهد در غیراین‌صورت با اقدامات پیشگیرانه جدی مواجه خواهد شد. این متغیرها، معنی توسعه موشکی و حمایت از تروریسم به هیچ وجه معیارهایی قابل سنجش نیست و همچنین نمی‌توان ادعا نمود که ایران آنها را پذیرفته است. چرا سناتورها در حالی‌که مذاکرات ژنو صرفاً معطوف به برنامه هسته‌ای ایران بوده است مباحثی مثل برنامه موشکی و ادعاها درباره حمایت از تروریسم را مطرح نموده‌اند؟
پاسخ: اجازه دهید خیلی صریح بگویم که در ایالات متحده تفکیک قوا وجود دارد. قانون اساسی آمریکا به رئیس جمهور اختیار اداره امور خارجی کشور را داده اما همچنین نقش مهمی نیز به کنگره، در این مورد خاص، سنا داده است. این لایحه که شما از آن صحبت می‌کنید ازسوی منندز و کرک پیشنهاد و رئیس جمهور مخالفت قاطع خود را با آن اعلام نموده است. او به صراحت اعلام نموده که نه تنها این لایحه را دوست ندارد بلکه آماده است این لایحه که با حمایت 67 رأی اجرایی می‌شود را وتو نماید.
رئیس جمهور نه تنها مخالفت خود با لایحه و عزم بر وتو کردن آن را اعلام نمود، بلکه به‌طور کامل در مورد مخالفتش با این لایحه صحبت و به‌طور فعالانه برای پیشبرد و تقویت نقطه نظر خود در این زمینه در حال کار است. او تنها فردی که مخالف این لایحه بی‌موقع و اشتباه است، نیست. رابرت گیتز وزیر دفاع سابق نیز این لایحه را اشتباهی استراتژیک خوانده است. به‌علاوه در این لحظه من می‌توانم بگویم که با توجه به وضعیت کنونی میان ایران با 1+5 و اجرای توافقنامه موقت، حمایت‌ها در سنای آمریکا از این لایحه در حال کاهش است. من امیدوارم حمایت از این لایحه منجر به تصویب آن نشود. من از این لایحه دفاع نمی‌کنم و آن را نمی‌پذیرم علاه بر من بسیاری دیگر نیز مخالف این لایحه هستند.
سؤال: پس شما مخالف این لایحه هستید و اعتقاد دارید در زمان بدی ارائه شده و رئیس‌ جمهور آن را وتو خواهد کرد؟
پاسخ: بله رئیس جمهور صراحتاً اعلام نموده که اگر این لایحه اکثریت سنا را به‌دست آورد آن را وتو خواهد کرد. در آن صورت احتیاج به رأی‌گیری دوم و سطح بالاتر از اکثریت برای تصویب آن است.
سؤال: به‌نظر می‌رسد درجه زیادی از عدم اعتماد میان ایرانیان و آمریکاییان وجود دارد به‌طوری که با بدبینی‌ زیادی به رهیافت یکدیگر در زمینه توافق هسته‌ای نگاه می‌کنند. برای مثال کاخ سفید جزئیات اجرای این توافقنامه را منتشر نمود که طرف ایرانی آن را رد و اظهار نمود که کاخ سفید تفسیر خودش را از توافق ژنو براساس دیدگاهی مغرضانه و نه براساس شرایط واقعی اجرای توافق منتشر نموده است. ریشه‌های این عدم اعتماد از کجاست و چگونه می‌توان به آن پایان داد؟
پاسخ: من فکر نمی‌کنم که به آسانی این سوء‌اعتماد از میان برود. این عدم اعتماد میان ایران و آمریکا از زمان وقوع انقلاب اسلامی ایران و به‌دنبال آن بحران گروگان‌گیری، تبدیل به یک عنصر پایدار در روابط دو کشور شده است. روابط میان دو کشور به‌دنبال نمودهای مکرر بی‌اعتمادی آسیب دیده و این بی‌اعتمادی به سیاست‌های ما کشیده شده است. بنابراین ایجاد اعتماد یک وظیفه واقعی است و به همین خاطر رسیدن به توافق موقت در این زمینه سازنده و جدا از ارزش آن سبب شده است که برای اولین بار دو طرف بر سر میز مذاکره بنشینند. به اعتقاد من عدم توافق به بهترین نحو در مبادلات دیپلماتیک با یکدیگر مدیریت می‌شود. در این مبادلات دیپلماتیک ما مجبور می‌شویم خشم خود کنترل نماییم. ما مجبوریم بپذیریم که آنچه یک طرف می‌گوید طرف دیگر را خواهد رنجاند و به‌طور مشابه آنچه طرف دیگر می‌گوید ما را خواهد رنجاند. ما مجبور خواهیم بود با احتیاط باشیم. همچنین ما مجبوریم آرام بوده و از کلمات ناراحت‌کننده استفاده نکنیم. این نکات برای اداره و اجرای توافق کلیدی هستند.
سؤال: آیا شما معتقدید اختلافات و مشاجرات بین دو کشور را می‌توان ازطریق مذاکرات مستمر حمل نمود و گفت‌وگو به رفع کامل همه سوء‌تفاهم‌ها، در درجه اول در زمینه برنامه هسته‌ای و سپس دیگر مسائل که دو کشور بر سر آن اختلاف دارند، منجر خواهد شد؟ آیا شما فکر می‌کنید که خط مشی مصالحه رئیس جمهور ایران به بار خواهد نشست؟
پاسخ: من به اینکه دو طرف در مسیری متفاوت از آنچه در چند دهه اخیر در آن بوده‌اند، قرار گرفته‌اند، امیدوارم و این بسیار مهم است که ما تلاش کنیم در این مسیر بمانیم. اگر این مسیری که باز شده است را ترک نماییم دوباره به وضعیت ناگوار حرکت به سوی جنگ برخواهیم گشت، لذا ارزشمند است که علیه رسیدن به چنین نتیجه‌ای بجنگیم و با تحمل و شکیبایی برای اجرای آنچه توافق شده تلاش نموده و به سوی رسیدن به توافقات دیگر برویم.
با هر توافقی اعتمادسازی بیشتر خواهد شد. دستیابی به توافق بر سر پرونده هسته‌ای همه مشکلات میان ایران و آمریکا را حل نخواهد کرد: این توافق تنها موضوع هسته‌ای را حل خواهد کرد اما توافق هسته‌ای حساس‌ترین و مورد توجه‌ترین موضوع است که اگر شما بتوانید بر این موضوع سخت فائق آیید بر مسیری که دو طرف در زمینه دیگر مشکلات خواهند گشود تأثیرگذار خواهد بود. امنیت خلیج فارس، آینده عراق، آینده افغانستان، آینده منطقه خاورمیانه و... همه مسائلی است که آمریکا و ایران دارای نقطه نظرات و چشم‌اندازهای متفاوت به آن هستند. لذا اگر شما می‌خواهید بر سر دیگر مسائل به توافق برسید، مجبورید که موضوع هسته‌ای را حل نمایید. البته این فهرست بلند بالاست و برای حل موضوع هسته‌ای و دیگر مسائل مجبورید روزها، ماه‌ها و حتی سال‌ها مذاکرات صبورانه را درپیش گیرید.
سؤال: به‌دنبال انتخاب آقای دکتر روحانی به ریاست جمهوری بسیاری از رهبران جهان پیام‌های تبریک برای وی ارسال و ضمن استقبال از انتخاب وی ابراز امیدواری نمودند که دوره‌ای جدید از دوستی و همکاری میان ایران و جامعه بین‌المللی به زودی آغاز گردد. نظر شما درباره انتخاب آقای روحانی و این حقیقت که وی متعهد شده است تعامل سازنده‌ای با جهان داشته باشد چیست؟
پاسخ: من شدیداً از رهیافت آقای روحانی و دولت وی همچنین از حمایتی که سیاست در حال پیگیری وی از رهبری ایران دریافت کرده است، استقبال می‌کنم. به عقیده من این‌ها قدم‌های مثبتی است، اما کلمات یک چیز است و نتایج عملی اقدامات چیزی دیگری. بنابراین، ما مجبوریم توافق موقت هسته‌ای که منتج به دیگر تعاملات در مسائل امنیتی نقطه‌ای می‌شود را قبل از اینکه سیاست‌ها و تعهدات دولت جدید به‌صورت واقعیتی جدید خود را نشان دهد، دنبال نماییم. من خوشحالم از اینکه ایران و آمریکا با روحیه خوب و اعتماد در حال مذاکره هستند اما بار دیگر هشدار می‌دهم هر دو طرف باید طرف دیگر آینه را بازتاب دهد. آنچه که باعث نگرانی آمریکا می‌شود باید ایرانی‌ها را هم نگران و چیزی که باعث نگرانی ایران می‌شود باید آمریکا را نیز نگران نماید در طی این دوره از مذاکرات باید صبوری پیشه کرده و به توافق برسیم ما نباید اجازه دهیم سیاست‌هایمان از منافع ملی‌مان پیشی بگیرد. ما باید اجازه دهیم منافع ملی‌مان ما را حرکت دهد. منافع ملی ما در گروی روابط صلح‌آمیز میان دو دولت، دو کشور، احترام به حاکمیت و احترام به نهادهای یکدیگر است. بر این مبناست که روابط خارجی میان دو کشور می‌تواند به یک جایگاه رضایت‌بخش برسد.
سؤال: آیا شما آمادگی و جدیت را در آمریکا و متحدان اروپایی‌اش برای برداشتن قدم‌های عملی،‌ مطابق با آنچه در توافق موقت ژنو برای رفع تحریم‌ها پیش‌بینی شده می‌بینید؟ تعهدات ایران براساس توافق ژنو ازسوی آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای مورد تأیید قرار خواهد گرفت. آیا هیچ راهی برای تضمین اینکه شش قدرت جهانی به تعهدات خود عمل خواهند کرد وجود دارد؟
پاسخ: من می‌توانم این سؤال را برگردانده و به جای آن بگوییم آیا هیچ تضمینی وجود دارد که ایران به همه تعهدات و تعاملاتش احترام بگذارد؟ پاسخ اینست که هر دو طرف باید تعهدات خود را عمل و زمانی که در حال دسته‌بندی و بررسی اختلافات هستند باید شکیبایی خود را حفظ کنند. به‌خاطر بسپاریم که آنچه به یک طرف آسیب می‌رساند به طرف دیگر نیز آسیب خواهد زد. ما باید صبر و تحمل خود را نشان دهیم چرا که ما ازطریق مذاکرات حرکت می‌نماییم.
سؤال: یکی از مواد لایحه مطرح شده و مورد تأیید از سوی 59 سناتور آمریکایی اینست که ایالت متحده باید از اسرائیل در صورتی که تصمیم به حمله نظامی به ایران در هر زمانی بگیرد، حمایت نماید. اول اینکه آیا چنین شرطی ایران را متقاعد نخواهد کرد که گفت‌وگوها بحران هسته‌ای را حل نخواهد کرد و آمریکا هنوز تمایل به سیاست قدیمی تغییر رژیم در ایران را دارد و این باعث مرگ دیپلماسی نیست؟ دوم اینکه آیا واقعاً این معقول است که به کشوری سوم برای برپائی جنگی در منطقه به صلاح‌دید او در هر زمانی تعهد حمایت بدهیم؟
پاسخ: شما انگشت خود را روی یکی از چند دلیلی که من لایحه منندر ـ کرک را اشتباه می‌دانم، گذاشتید. من هیچ اعتقادی ندارم که یک قوه از دولت اجازه‌ای دهد که باعث گردد آمریکا وارد یک جنگ گردد. من اعتقاد دارم این ماده خاص غیرعقلانی می‌باشد.
سؤال: یکی از تقاضاهای اصلی آمریکا اینست که ایران نباید قادر به تولید بمب اتمی باشد و نگرانی اصلی ایرانیان اینست که تحریم‌های اقتصادی چه تحریم‌های یک‌جانبه، چه چندجانبه و چه تحریم‌های شورای امنیت باید کاملاً لغو گردد. آیا هیچ راهی برای دو طرف وجود دارد که نگرانی‌های یکدیگر را رفع کرده و به راه‌حلی برسند که برای هر دوی آنها رضایت‌بخش و قابل قبول باشد؟
پاسخ: بله هست، در واقع این آن‌چیزیست که توافق موقت و نهایی به‌دنبال آن هستند. یعنی گسترش این نظر که آنها اعتماد نمایند که ایران در راه پیشبرد برنامه هسته‌ای خود و حرکت به سوی توان ساخت سلاح هسته‌ای نیست و از طرف دیگر 1+5 ازجمله آمریکا به تعهدات خود پایبند و خواسته ایران برای غنی‌سازی را مورد شناسایی و به تدریج تحریم‌ها را لغو نماید. من اعتقاد دارم تنها راه برای اینکه همه اهداف حاصل گردد اینست که این توافق باید با دقت و قدم به قدم مورد اجرا قرار گیرد. هر قدم که یک طرف می‌بردارد همراه با قدم‌های طرف دیگر گردد چراکه اعتماد تنها راه رسیدن به این هدف می‌باشد.
سؤال: آیا شما فکر می‌کنید که اسرائیل و لابی‌های آن در سنا توان و قدرت کافی برای ایجاد اختلال در فرایند مذاکرات با ایران را داشته و می‌توانند شانس رسیدن به توافق جامع و نهایی را از میان ببرند؟ با توجه به اهمیت دلبستگی آمریکا به «روابط ویژه‌اش» با اسرائیل آیا واشنگتن توافق نهایی با ایران را فدای خشنود ساختن دوستانش در تل‌آویو خواهد نمود؟
پاسخ: من فکر می‌کنم شما می‌فهمید که پاسخ به این سؤال تا حدی متفاوت است. من هیچ شکی ندارم و فکر می‌کنم دوستان ایرانی نیز درباره قدرت التزام آمریکا به موجودیت و آینده دولت اسرائیل شک ندارند. اسرائیل بخشی از منطقه است و خودش را نیز بخشی از منطقه می‌داند. بنابراین امنیتش برای منافع آمریکا دارای اهمیت بوده و ما پای منافعمان می‌ایستیم. علاوه بر اینها آمریکا دارای منافع ملی گسترده در صلح و امنیت در کل منطقه خاورمیانه بوده و خاورمیانه در نظم جهانی‌ای قرار گرفته که آمریکا می‌خواهد آن را تحت محافظت، ببیند. آمریکا مجبور خواهد بود از منافع اصلی‌اش و شرایط ثبات جهانی‌ای پیروی کند که در راستای اهداف استراتژیک‌اش است. ما نمی‌توانیم نه چشم بر امنیت اسرائیل و نه بر توافق موقت و نه بر توافق نهایی و قدم‌های بعدی آن ببندیم. اما من اصلاً اعتقاد ندارم که منافع آمریکا، ایران و اسرائیل را نمی‌توان در یک مسیر در دسترس در آورد به‌طوری که همه آنها با اعتماد، احترام و امنیت با یکدیگر زندگی نمایند. من کاملاً به این امر اعتقاد دارم در غیراین‌صورت عمیقاً درباره چشم‌انداز این مذاکرات نگران می‌بودم. من این مذاکرات را به‌صورت بهترین فرصت کشورهایمان می‌بینیم که به آنچه که ما می‌خواهیم یعنی صلح و روابط دوستانه میان مردم دو کشور، دست یابیم.
سؤال: جریان اصلی رسانه‌ای آمریکا تصویری مغرضانه و غیرواقعی از ایران ارائه می‌دهد، به‌طوری که مردم آمریکا برداشت مثبتی از ایرانیان در ذهن خود ندارند. برای اینکه دو کشور بر سر میز مذاکره نشسته، اختلافات خود را حل، رنجش‌های گذشته را کنار و به سوی آشتی حرکت نمایند، مردم دو کشور باید منصفانه و واقع‌گرایانه به یکدیگر نگاه نمایند. به‌نظر شما رسانه‌های جمعی می‌توانند مسیر موفقیت گفت‌وگوها را هموار و تصویری واقعی از ایران در ذهن شهروندان آمریکایی ایجاد نمایند؟
پاسخ: من فکر می‌کنم شما به نکته مهمی اشاره کردید. من و شما در مباحث قبلی به مشکل اصلی در روابط دو کشور یعنی اعتماد اشاره نمودیم. من آشکارا بیان نمودم که در سه دهه گذشته ایران و آمریکا در مسیر تخاصم با هم قرار داشتند. این منجر به وضعیتی شد که براساس آن احساس دشمنی عمیقی در کشور من نسبت به شما و در کشور شما نسبت به آمریکا ایجاد گشت. تغییر این برداشت‌ها سخت نیست اما بدون برداشتن قدم‌های عملی و واقع‌گرایانه ممکن نیست؛ قدم‌هایی که تأییدی باشد بر اینکه دو کشور قادر به ایجاد حفظ توافقات بوده و رهبران دو کشور از این توافقات در مواجهه با انتقادات داخلی دفاع نمایند.
از یک منظر درست است که رسانه‌ها می‌توانند تصاویر جدید بسازند؛ رسانه‌ها می‌توانند داستان‌هایی که می‌خواهند منتشر نماید؛ اما هیچ کسی نمی‌تواند آنها را باور کند. تغییر تلقی افکار عمومی زمان‌بر است، اما باید از نقطه توافقات واقع‌گرایانه و سخت آغاز گردد.
سؤال: به‌عنوان سؤال نهایی، به‌عنوان یک دیپلمات بلندپایه پیغام شما به مردم ایران چیست؟ اگر شما بخواهید مستقیماً ازطریق یک رسانه انگلیسی زبان ایرانی به آنها موضوعی را انتقال دهید، چه می‌گویید؟ آیا شما به آینده روابط دوجانبه ایران و آمریکا خوش‌بین هستید؟
پاسخ: شاید باید به شما یادآوری کنم که من یک دیپلمات ارشد آمریکا بوده‌ام و از خدمات دیپلماتیک کشورم نزدیک به 15 سال است که بازنشسته شده‌ام، لذا نمی‌توانم ادعا کنم که ازسوی دولت آمریکا صحبت می‌کنم. من از طرف خودم سخن می‌گویم، اما معتقدم نگرانی‌های من درباره روابط آمریکا با ایران در صحبت‌هایم بازتاب یافته و آنچه از من در این سال‌ها ثبت شده تلاشی برای ارتقاء گفت‌وگو و تعامل بین دو طرف بوده است.
بنابراین پیغام من براساس سال‌ها مطالعه و درگیری در این مباحث اینست که ایران یک کشور فوق‌العاده مهم در منطقه است. ملتی بزرگ با تمدنی عظیم. آمریکا نیز به‌طور مشابهه از مسئولیت ویژه در صحنه جهانی بهره‌مند بوده و نسبت به خاورمیانه جایی که ایران در آن قرار داد مسئول است. برای ایران و آمریکا غفلت از منافع یکدیگر تنها به ایجاد تنش در منطقه کمک خواهد کرد.
این مهم است که بدون تلف کردن یک دقیقه توازنی میان منافع طرف‌های دیگر منطقه، یافته که براساس آن صلح را حفظ و شانس ثبات در زمانه‌ای که منطقه تحت ناآرامی‌های شدید، خشونت، خطر و تردید درباره آینده، چه درباره سوریه، عراق یا کشورهای عرب خلیج فارس و بسیاری از دیگر تهدیدات علیه صلح است را افزایش دهیم. این امر تنها از طریق روش‌های همیارانه و نگاه به توازن منافع همه طرف‌ها قابل حصول است.
بنابراین خواسته من از دوستانم در ایران همان خواسته‌ای است که از دوستانم در آمریکا طلب می‌نمایم یعنی مورد توجه قرار دادن منافع طرف دیگر و جست‌وجوی نتایجی متوازن و قابل احترام.