تروریسم دولتی رژیم صهیونیستی: مسئولیت نهادهای بین‌المللی
تروریسم دولتی رژیم صهیونیستی: مسئولیت نهادهای بین‌المللی
سه‌شنبه 24 تیر 1393
تبدیل غزه به زندان بزرگ در سکوت کشورهای عرب منطقه و با پررنگ‌تر شدن تحولات مصر و سوریه در رسانه‌های غربی همچنان از سوی مقامات رژیم صهیونیستی در حال انجام است. گرچه تلاش‌هایی از سوی سازمان ملل متحد به‌ویژه مجمع عمومی، برای تصویب قطعنامه به‌دلیل ارتکاب جرائم جنگی علیه مقامات صهیونیستی در چند دهه اخیر صورت گرفته ولی این تلاش‌ها با مخالفت آمریکا با ناکامی روبه‌رو شده است. آمریکا برای حفظ برتری این رژیم در منطقه تعهد سیاسی و اخلاقی دارد و برای مشروعیت بخشیدن به بقای آن در خاورمیانه از هیچ تلاشی فروگذار نکرده و نمی‌کند؛ به‌طوری‌که ایالات متحده آمریکا تاکنون هزار قطعنامه صادرشده در مورد فلسطین را وتو کرده است. زمانی که رژیم صهیونیستی با دسیسه قدرت‌های بزرگ در قلب جهان اسلام تشکیل و عضویت آن توسط حامیانش در سازمان تأیید شد متعهد گردید که شرایط مشخصی را بپذیرد ازجمله پذیرش مرزهای جغرافیایی که توسط سازمان ملل متحد تعیین شد و حق تعیین سرنوشت هزاران آواره فلسطینی و بازگشت به سرزمین اجدادی خود. گذشت زمان نشان داد که این رژیم هیچ‌گاه به تعهداتش عمل نکرده و نخواهد کرد. دولت جنگ‌طلب نتانیاهو با سوءاستفاده از مسائل منطقه به‌ویژه تحولات سوریه و بروز آشوب‌های خیابانی در مصر فضا را برای گسترش شهرک‌سازی در سرزمین‌های فلسطینی مساعد یافت. در سوی دیگر سران محافظه‌کار عرب همچنان به نشست‌های پنهانی و عقد قرارداد مختلف تجاری با این رژیم دل بسته‌اند. در چنین شرایطی فقط جریان مقاومت در منطقه بر لزوم برخورد جدی و گسترش مقاومت علیه این رژیم تأکید دارد. در این راستا به برخی از مؤلفه‌های بازدارنده و الزام محاکمه بین‌المللی برای احقاق حقوق مردم فلسطین اشاره می‌شود:
1. سران رژیم صهیونیستی همیشه تلاش دارند که با متهم ساختن محور مقاومت به ایجاد تنش و تطویل بحران در منطقه مانع شکل‌گیری اقدامات دسته‌جمعی کشورهای مختلف علیه منافع این رژیم گردند. با وجود این، افکار عمومی دنیا و دولت‌های مستقل، رژیم صهیونیستی را مقصر اصلی اقدامات ضدبشری در نوار غزه و سرزمین‌های اشغالی دانسته و خواهان محاکمه سران این رژیم در دادگاه صالحه بین‌المللی هستند. این خواست عمومی می‌تواند به شکل‌گیری رویه‌های مشخص در اهتمام به حقوق مردم فلسطین در سازمان ملل متحد منجر گردد. پس از پذیرش عضویت کشور فلسطین در نهادهای بین‌المللی مسیر مناسبی برای شناسایی قطعی این سرزمین آبا و اجدادی مردم فلسطین در مجمع عمومی سازمان ملل متحد هموار گشته است.
2. از زمان تشکیل رژیم صهیونیستی، سران این رژیم بقا و امنیت خود را دستاویز و توجیهی برای هرگونه تجاوز، توسعه‌طلبی و تهدید دیگران قرار داده‌اند. حملات این رژیم به نوار غزه در راستای پاکسازی قومی و سرنگونی دولت قانونی حماس صورت گرفت. این امر نشان داد که طبق مستندات نهادهای بین‌المللی ازجمله گروه عفو بین‌الملل، رژیم صهیونیستی به‌دلیل ارتکاب جنایات جنگی، شایسته مجازات و تحریم از سوی کشورهای عضو سازمان ملل است.
3. با نگاهی به حملات خشونت‌بار این رژیم و تداوم محاصره همه‌جانبه مردم فلسطین و تکرار تهدید به تهاجم گسترده به این منطقه نشان می‌دهد که این رژیم به بهانه واهی ازجمله در معرض خطر قرار گرفتن امنیت ملی خود به‌دلیل عدم مشروعیت منطقه‌ای و اتکای صرف به حمایت مادی و معنوی غرب، درصدد تداوم اشغالگری و رد قطعنامه‌های قبلی سازمان ملل مبنی‌بر بازگشت به سرزمین‌های 1967 و حق گروه‌های فلسطینی در تشکیل سرزمین مستقل می‌باشد. بی‌تردید آنچه در نوار غزه گذشت هولوکاست واقعی بود، ولی حامیان رژیم با شانتاژهای خبری ضمن موجه خواندن این حملات تلاش نمودند که افکار عمومی دنیا را نیز نسبت به همراهی با صهیونیست‌ها اقناع نمایند.
4. صهیونیست‌ها درطول جنگ‌های گذشته با اعراب و نیز تهاجم به نوار غزه سعی نمودند که ارتکاب این همه اَعمال غیرانسانی را در راستای تحقق و اعتقادات مذهبی قوم یهود مبنی‌بر حق طبیعی آنان در تشکیل سرزمین موعود، امر موجه دانسته و نیز آن را کاملاً امر دینی جلوه دهند. به‌طوری‌که همچنان در تلاشند که در محافل بین‌المللی با ماسک دینی و مذهبی ضمن توجیه اعمال ضدانسانی خود کشورهای بیشتری را با اهداف و مقاصد خویش همراه سازند. در صورتی که به گواه تاریخ چه بنیان‌گذاران صهیونیست و چه رهبران امروز این رژیم اعتقادی به مسائل مذهبی ندارند با این حال این مطلب از رسانه‌های همسو با آنان شنیده می‌شود که «هر کس صهیونیست نیست یهودی نیست».
5. گرچه اقدام قبلی گروه عفو بین‌الملل در معرفی اقدامات رژیم صهیونیستی به‌عنوان عملی غیرقانونی و مصداق جنایت جنگی نامیدن آن گام مثبتی برای جلوگیری از تداوم این اقدامات ضدانسانی علیه فلسطینیان ارزیابی شده است، با وجود این، باید اذعان داشت که گزارش و اقدامات گروه مستقل بین‌المللی درمورد رفتار جنگی صهیونیستی فاقد قدرت و ضمانت اجرایی است، بنابراین لازمه کار این است که این اقدامات به شکل رسمی از مجاری نهادهای مسئول چون دیوان کیفری بین‌المللی و دیوان لاهه پیگیری و مرتکبین این جنایت در نهادهای صالحه معرفی و محاکمه شوند.
6. هرچند رژیم صهیونیستی عضو دیوان کیفری بین‌المللی نیست (براساس مفاد دیوان صلاحیت آن شامل کشورهای عضو هست) ولی در صورت نقض قوانین بین‌المللی و جنایت علیه بشریت، شورای امنیت می‌تواند با تصویب قطعنامه‌ای برای محاکمه جنایتکاران و اقدامات ضدانسانی، کار رسیدگی را به این دیوان تفویض کند. با وجود این نفوذ کشورهای غربی حامی رژیم صهیونیستی جلو اقدامات قانونی شورا را در این مورد سد نموده است؛ لذا این بحث در مجمع عمومی سازمان ملل قابل طرح و پیگیری است.
7. امروز تلاشی که برای بی‌اعتبار نمودن نقش جهانی سازمان ملل متحد دنبال می‌شود و راهکارهایی که توسط برخی از کشورهای غربی ارائه می‌گردد بر ادله ناثواب تکیه دارد و جهان را به سوی آنارشیسم و اعتبار دادن به تفکر «حق نزد کسی است که زور دارد»، هدایت می‌کند. این راهکار خطرناک به رژیم صهیونیستی و نیز حامیان آن این اجازه را می‌دهد با دهن‌کجی آشکار نسبت به خواست اکثریت مردم جهان ضمن پیگیری منافع خویش، ساختار حقوقی و سیاسی و سازمان ملل متحد را زیر سؤال ببرند؛ لذا لازم است برخی از کشورهای پیشرو در سازمان ملل متحد متشکل از کشورهای اسلامی و نیز برزیل و آرژانتین با تأکید بر اصلاحات در ساختار سازمان ملل متحد (ازجمله حق ظالمانه وتو)، مانع اقدامات یک‌جانبه کشورهای غربی گردند.
8. موج شناسایی کشور مستقل فلسطین پس از اقدام کشورهای آمریکایی لاتین (برزیل، آرژانتین، اروگوئه، و غیره) اقدامات آمریکا و رژیم صهیونیستی را در رسیدن به یک توافق با تشکیلات خودگردان
بی‌اثر نموده مردم فلسطین را در رسیدن به اهداف خویش و تأسیس کشور مستقل مصمم‌تر از گذشته ساخته است. در چنین شرایطی اهتمام جدی کشورهای مسلمان در حمایت از حقوق مردم فلسطین و تصمیم گروه‌های سیاسی برای حل اختلاف و اتخاذ رویه واحد درقبال رژیم صهیونیستی می‌تواند گام عملی در رسیدن به خواسته‌های فلسطینیان باشد.
نظر شما