اعلام استعفای ناگهانی سعد حریری در 4 نوامبر 2017 در حضور ملک سلمان، پادشاه سعودی، شوک بزرگی را به منطقه بحران‌زده خاورمیانه وارد کرد. همزمانی این استعفا با پایان خلافت سرزمینی داعش در عراق و سوریه؛ نگرانی‌ها از شروع فاز جدید منازعه در جامعه خشونت‌زده لبنان افزایش داد. درهمین‌راستا، انتقادها از چهار گوشه جهان به سمت خاندان سعودی از تحرکات مداخله‌گرایانه‌شان در امور سیاسی لبنان و شروع دوباره بی‌ثباتی سرازیر شد. این پژوهش با عطف به اهمیت استعفای حریری بر نظم امنیتی خاورمیانه در تلاش برای پاسخگویی به چرایی این اقدام و سیاست‌های پشت پرده سعودی‌ها دارد. در وهله اول، باید به این نکته اشاره کرد که بحران‌ها در خاورمیانه بیش از آنکه ریشه در خواسته‌های سیاسی و اجتماعی گروه‌های سیاسی در داخل یک کشور داشته باشد؛ در رقابت‌های ژئوپلیتیک و ایدئولوژیک قدرت‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای نهفته است. با نگاهی به نقشه سیاسی منطقه و آرایش جریان‌های سیاسی در هرکدام از این کشورها به‌وضوح، نقش قدرت‌های بیرونی و رقابت‌های نیابتی‌شان دیده می‌شود. این امر به عینی‌ترین شکل ممکن در لبنان وجود دارد. جامعه چندلایه و چندمذهبی لبنان هرکدام متأثر از قدرت‌های بیرونی هستند. در این کشور سه گروه عمده سنی‌ها، شیعیان و مسیحی‌ها وجود دارد که هرکدام از حامی خارجی خاصی برخوردار هستند. به‌طور طبیعی، ایران حامی جریان شیعه (حزب‌الله) عربستان حامی سنی‌ها (گروه المستقبل) فرانسه و قدرت‌های غربی طرفدار مسیحی‌ها (جریان میشل عون) هستند. با عطف به این امر اختلافات و بحران‌های سیاسی داخلی در این کشور را باید در رقابت دو قدرت مهم ایران و عربستان جستجو کرد.