ـ نظام انتخاباتی رژیم صهیونیستی را در دو چهارچوب می‌توان ترسیم نمود؛ یکی چهارچوب نوشته و قانونی آن است که با پشتوانه دادگاه عالی، بر انتخابات حاکم است و دوم، نظام نانوشته رقابت‌های انتخاباتی است که نتیجه برآیند قدرت‌ و جریان‌های سیاسی رژیم صهیونیستی در چهارچوب قانون انتخابات است.

ـ قوانین انتخاباتی رژیم صهیونیستی خود موجب شکل‌گیری سازوکار‌های خاصی در محاسبات رأی‌دهندگان و پویش‌های انتخاباتی می‌شود. احزاب بزرگ در عین تبلیغ خود و جلوگیری از غلبه رقبا، سعی می‌کنند مانع رشد احزاب کوچک هم‌راستا نشوند زیرا تکثر احزاب هم‌راستا می‌تواند حاشیه امن‌تری در جذب آرای خاکستری علیه ائتلاف احزاب رقیب ایجاد کند. بنابراین، یکی از تلاش‌های اصلی حزب‌های بزرگ، حمایت غیررسمی از احزاب کوچک‌تر هم‌راستاست. در عین‌حال، احزاب بزرگ سعی می‌کنند با ایجاد درگیری درونی و کاهش انگیزه رأی‌دهندگان احزاب ائتلاف رقیب، مانع پیوستن آرای احزاب کوچک به حزب مرکزی رقیب شوند.

ـ بررسی تاریخ رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد که پیروز انتخابات رژیم صهیونیستی همواره فرد، حزب یا ائتلافی بوده که نماینده رأی اکثریت جامعه در نحوه مواجهه با تهدید امنیتی فلسطین بوده است و دیگر مسائل همچون وضعیت اقتصاد، پرونده‌های فساد مسئولین، اعتراض اقلیت‌ها صرفاً نقشی حاشیه‌ای در کارزار انتخابات دارند.

ـ می‌توان ضعف‌ها و تهدیدات نظام سیاسی و انتخاباتی رژیم اشغالگر را به دو بخش تهدیدات برآمده از داخل ساختار سیاسی و تهدیدات برآمده از عملکرد بازیگران صحنه سیاسی رژیم صهیونیستی تقسیم کرد. فقدان قانون اساسی عمده‌ترین تهدید داخلی نظام سیاسی و انتخاباتی است. کاهش عمر دولت‌های رژیم صهیونیستی ناشی از دوقطبی شدید سیاسی، اساسی‌ترین عامل تهدیدزای پیرامونی ساختار سیاسی این رژیم است. هرکدام از این موارد خود زمینه شکل‌گیری تهدیدات دیگری شده است. هرچند سیاست‌های کلان رژیم صهیونیستی در مسائلی همچون اصل صهیونیسم و یا سیاست‌های منطقه‌ای دارای ثباتی نسبی‌ بوده است، بی‌ثباتی دولت‌ها، رژیم صهیونیستی را در اتخاذ و اعمال سیاست‌های بلندمدت تضعیف کرده و قدرت برنامه‌ریزی بلندمدت را از نهاد‌های تصمیم‌گیر اسرائیلی گرفته است. عدم امکان اعمال تغییرات و اصلاحات بلندمدت و کندی در انطباق با تهدیدات نوظهور اجتماعی، اقتصادی و امنیتی، خطری است که رژیم صهیونیستی را در وضعیت کنونی تهدید می‌کند.

ـ تا سال 1973 که حزب راست‌گرای لیکود تأسیس شد، فضای سیاسی رژیم صهیونیستی در انحصار جریانات چپ‌گرایی چون صهیونیسم کارگری بود. جریان راست به نمایندگی حزب لیکود در سال 1979 برای اولین بار قدرت را به‌دست گرفت. این جریان نهایتاً در سال 1996، پس از ترور اسحاق رابین چپ‌گرا توسط راست‌گرایان افراطی، توانست قدرت را در این رژیم قبضه کند. با ترور رابین و گسترش حملات شهادت‌طلبانه حماس، لیکود گفتمان خود را با موفقیت بازتولید کرد و توانست افکار عمومی رژیم صهیونیستی را به نفع خود مصادره کند.

ـ در این نوشتار، با استفاده از نگاه کارل اشمیت، حقوق‌دان و متفکر سیاسی آلمانی به امر سیاسی سعی خواهد شد تا راهبرد کلان جریان راست بررسی گردد. طبق نظر اشمیت سیاست و قدرت مبتنی‌بر وجود تهدید دیگری و دشمن است و بدون وجود تهدید دائمی دشمن، نمی‌توان سیاست را پیش برد.

ـ جریان راست نیز از همین رویکرد برای پیشبرد سیاستش استفاده می‌کند. راست‌گرایان صهیونیست با برجسته کردن و تأکید بر تهدید دیگری یعنی فلسطینیان سعی می‌کنند تا رقیبان خود را از صحنه سیاست رژیم صهیونیستی کنار بزنند. این راهبرد باعث شده است تا جناح‌های اولترا ارتدوکس، افراط‌گرا، محافظه‌کار و برتری‌طلب یهودی حزب لیکود را به‌عنوان بهترین گزینه ممکن انتخاب کنند. این جناح تندرو که نه‌تنها شامل بخش عمده‌ای از یهودیان مذهبی بلکه بخشی از یهودیان سکولار نیز می‌شود، به هیچ‌وجه مایل نیست که امتیاز برجسته‌ای به فلسطینیان داده شود.

ـ این راهبرد کلان راست‌گرها به همراه موفقیت‌های اقتصادی و برجستگی‌های فردی بنیامین نتانیاهو رهبر حزب لیکود باعث شده‌اند که حاکمیت جریان راست بر فضای سیاسی رژیم صهیونیستی تداوم یابد.

ـ بنیامین نتانیاهو یکی از برجسته‌ترین و مطرح‌ترین چهره‌های تاریخ کوتاه رژیم صهیونیستی به‌شمار می‌رود. وی به‌عنوان رئیس حزب راست‌گرای لیکود بیش از پانزده سال در دوره‌های پی‌در‌پی نخست وزیر رژیم صهیونیستی بوده است. حال باید پرسید که چگونه نتانیاهو و حزب لیکود در یک نظام سیاسی پارلمانی می‌تواند قدرت را به انحصار خود درآورد.

ـ درواقع، باید نتانیاهو را نماینده قشر محافظه‌کار، بنیادگرا و برتری‌طلب یهود دانست. این قشر با وجود اینکه عقایدشان ریشه در نژادپرستی یهودی دارد اما می‌خواهند ظاهر آبرومندانه‌ای برای رژیم صهیونیستی، بدون دادن امتیاز خاصی به فلسطینیان حفظ کنند. این قشر قدرت زیادی در خود رژیم صهیونیستی داشته و در بین یهودیان خارج از این رژیم خصوصاً در قالب نومحافظه‌کاران آمریکایی نفوذ فراوانی دارد و از منابع مالی گسترده‌ای بهره می‌برد. افکار عمومی رژیم صهیونیستی نیز به میزان قابل‌ توجهی تحت تاثیر قدرت رسانه‌ای این جناح قرار دارد. شاهاک، محقق و منتقد اسرائیلی، اعتقاد دارد که حزب لیکود با وجود اینکه یک حزب سکولار هست اما آرمان‌ها و اهدافی مشابه بنیادگرایان یهودی دارد.^[1] 

ـ بخش مهمی از بدنه قدرت در رژیم صهیونیستی از اوایل قرن بیست‌ویکم، ایده صلح و مذاکره با فلسطینیان را برای مهارِ تهدیدِ مقاومتِ فلسطین، کنار گذاشته است. این گروه، درواقع، همان قشر برتری‌طلب و محافظه‌کار یهودی شامل جناح راست‌گرایان، افراط‌گرایان و بنیادگرایان یهودی هستند که در آمریکا نیز مورد حمایت نومحافظه‌کاران آمریکایی و برخی از سرمایه‌داران یهودی آمریکایی هستند.

ـ با توجه به افزایش جمعیت، شهروندان عرب مقیم مرزهای 1948 به یکی از ارکان جامعه رژیم صهیونیستی تبدیل شده‌اند. در طول انتخابات‌های اخیر که در سرزمین اشغالی برگزار شده است، احزاب عربی نقش به‌سزایی در آنها ایفا کرده‌اند؛ به‌طوری که برخی احزاب صهیونیستی و یهودی، ائتلاف با احزاب عربی را برگ برنده‌ای برای خود می‌دانند.

ـ چنددستگی و بی‌ثباتی تنها مختص احزاب صهیونیستی نیست و احزاب عربی از این قاعده مستثنی نیستند. رهبران این احزاب نیز تحت تأثیر این اختلافات حمایت جامعه عربی را از دست می‌دهند زیرا رفتار رأی‌دهندگان عرب سرزمین اشغالی تحت تأثیر سیاست‌های درون حزبی و پویایی داخلی در میان بازیگران مختلف در احزاب عربی است. احزاب عربی به شکل سنتی به‌سمت جریان چپ میل دارند. با این‌حال، اعراب به دلیل سال‌ها تبعیض سازمان‌یافته توسط صهیونیست‌ها و عدم تحقق وعده‌های سیاست‌مداران صهیونیست میل کمتری برای شرکت در انتخابات‌ها دارند و همان‌طور که پیش‌بینی می‌گردد که در انتخابات اول نوامبر درصد کمی از اعراب پای صندوق‌های رأی حاضر شدند.

ـ آن‌طور که به‌نظر می‌رسد احزاب عربی در پاسخ به راهبرد و رویکرد نسبت به احزاب یهودی، دارای سه رویکرد متفاوت هستند: منصور عباس و حزب «رعم»، هم‌سازترین و همکاری‌جویانه‌ترین موضع نسبت به احزاب یهودی را دنبال می‌کنند و خواستار تداوم شراکت با ائتلاف‌های آینده نیز هستند. فهرست «هدش _ تعال» نیز به رهبری ایمن عوده و احمد طیبی، مایل به حمایت از نامزدهای نخست وزیری و سطحی از همکاری با احزاب یهودی به‌صورت مشروط هستند. در نهایت، «حزب بلد» که خود را ضدصهیونیست و مخالف اشغالگری می‌داند، پیوستن به ائتلاف و حمایت از کاندیداهای نخست وزیری را رد می‌کند و همکاری با احزاب یهودی را مشروط به این امر کرده که در راستای پایان دادن به اشغالگری و افزایش حقوق عرب‌ها باشد.

ـ انتخابات پارلمانی سال 2022 رژیم صهیونیستی در حالی برگزار شد که این رژیم روابط پیچیده‌ای با مسکو دارد. بسیاری تلاش کرده‌اند تا از طریق بررسی مواضع دولت‌های گذشته و پایش اقدامات روسیه و رژیم صهیونیستی در مسائلی چالشی همچون جنگ اوکراین و سوریه، آینده رابطه دو کشور را پیش‌بینی کنند. با توجه به پیروزی مجدد بنیامین نتانیاهو بعد از انتخابات اخیر، پرسشی که مطرح می‌شود آن است که نتیجه این انتخابات چه تأثیری بر روابط آینده این دو کشور خواهد داشت؟ روابط روسیه و رژیم صهیونیستی تا چه حد اساساً متکی به تغییر شخص و دولت حاکم بر این رژیم است؟ آیا روابط دو کشور بیشتر تابع روند‌های کلان و فراجناحی بین دو کشور است؟ پیش‌بینی روابط روسیه و رژیم صهیونیستی پس از انتخابات 2022، به‌شدت متکی به پاسخ این پرسش‌هاست.

ـ برای حل ابهامات پیش‌گفته، اول باید سازوکار‌های حاکم بر روابط روسیه و رژیم صهیونیستی، عوامل تقویت یا تضعیف تعاملات بین دو کشور مشخص شود. لازم به ذکر است که این بررسی در چهارچوب سازه‌انگاری در روابط بین‌الملل^[1] صورت گرفته است. بنابراین، با بهره‌مندی از نگاهی سازه‌انگار به رفتار بین‌المللی روسیه و رژیم صهیونیستی، سعی می‌شود عوامل تضعیف یا تقویت روابط آنان مشخص شود. با استخراج این عوامل، می‌توان جایگاه انتخابات و نتایج ناشی از تغییر نخست‌وزیر بر روابط بین دو کشور را بررسی کرد.

ـ انتخابات رژیم صهیونیستی در اروپا از اهمیت بالایی برخوردار است. احزاب حاکم بر این رژیم به‌طور عام و نخست‌وزیر منتخب به‌طور خاص، برای تأمین یا تهدید منافع بروکسل (پایتخت اتحادیه اروپا) در غرب آسیا حائزاهمیت هستند. در این نوشتار، ضمن واکاوی روابط اتحادیه اروپا با احزاب رژیم صهیونیستی به بازخوانی میزان هماهنگی راهبردهای دو طیف احزاب راست و چپ اسرائیلی با اتحادیه اروپا پرداخته شده است.

ـ در رابطه با نحوه برخورد اتحادیه اروپا با انتخابات رژیم صهیونیستی، دو متغیر سیاست احزاب نسبت به مناقشه فلسطینی ـ اسرائیلی و پرونده هسته‌ای ایران نقش برجسته‌ای دارند.

ـ اگرچه ابقای احزاب میانه در صحنه حکمرانی رژیم صهیونیستی مورد اقبال بیشتری از جانب دولت‌های اروپایی به خصوص دولت‌های اروپای غربی قرار خواهد گرفت. اما این امر اروپای مرکزی و شرقی به‌خصوص بلوک موسوم به گروه ویشگراد که شامل مجارستان، لهستان، جمهوری چک و اسلواکی تاحدودی متفاوت است زیرا این بلوک به‌طور کلی از مواضع این رژیم حمایت می‌کنند. یکی از دلایل حمایت آنها گام‌های مؤثر نتانیاهو در توسعه روابط اقتصادی با آنهاست.

ـ هرچند ارزش‌های لیبرال دموکراسی مدنظر اتحادیه اروپا با سیاست‌های احزاب راست‌گرای کنست همخوانی چندانی ندارد اما ناظر به اولویت ایالات متحده بر اروپا برای همکاری با رژیم صهیونیستی در غرب آسیا و ضرورت توسعه دیپلماسی انرژی میان طرفین، ورود طیف احزاب تندرو به صحنه حکمرانی این رژیم تنش چندانی در روابط بروکسل ـ تل‌آویو ایجاد نخواهد کرد.

ـ انتخابات پارلمانی سال 2022 رژیم صهیونیستی در حالی برگزار شد که این رژیم روابط پیچیده‌ای با مسکو دارد. بسیاری تلاش کرده‌اند تا از طریق بررسی مواضع دولت‌های گذشته و پایش اقدامات روسیه و رژیم صهیونیستی در مسائلی چالشی همچون جنگ اوکراین و سوریه، آینده رابطه دو کشور را پیش‌بینی کنند. با توجه به پیروزی مجدد بنیامین نتانیاهو بعد از انتخابات اخیر، پرسشی که مطرح می‌شود آن است که نتیجه این انتخابات چه تأثیری بر روابط آینده این دو کشور خواهد داشت؟ روابط روسیه و رژیم صهیونیستی تا چه حد اساساً متکی به تغییر شخص و دولت حاکم بر این رژیم است؟ آیا روابط دو کشور بیشتر تابع روند‌های کلان و فراجناحی بین دو کشور است؟ پیش‌بینی روابط روسیه و رژیم صهیونیستی پس از انتخابات 2022، به‌شدت متکی به پاسخ این پرسش‌هاست.

ـ برای حل ابهامات پیش‌گفته، اول باید سازوکار‌های حاکم بر روابط روسیه و رژیم صهیونیستی، عوامل تقویت یا تضعیف تعاملات بین دو کشور مشخص شود. لازم به ذکر است که این بررسی در چهارچوب سازه‌انگاری در روابط بین‌الملل^[1] صورت گرفته است. بنابراین، با بهره‌مندی از نگاهی سازه‌انگار به رفتار بین‌المللی روسیه و رژیم صهیونیستی، سعی می‌شود عوامل تضعیف یا تقویت روابط آنان مشخص شود. با استخراج این عوامل، می‌توان جایگاه انتخابات و نتایج ناشی از تغییر نخست‌وزیر بر روابط بین دو کشور را بررسی کرد.