اگر بتوانيم رقابت‌هاي منطقه‌اي و بين‌المللي را به انواع مختلف فعال، نيمه فعال و يا غيرفعال تقسيم كنيم، مي‌توان جنوب آسيا را به‌عنوان يكي از كانون‌هاي رقابت غيرفعال ميان قدرت‌هاي منطقه‌اي و بين‌المللي حداقل در يك دهه گذشته دانست. روندها و چگونگي حركت قدرت‌هاي منطقه‌اي و بين‌المللي به‌خصوص كشورهايي مانند آمريكا، چين و هند، نشان مي‌دهد كه اين مسئله درحال تغيير است و تعميق رقابت استراتژيك ميان اين كشورها در منطقه جنوب آسيا را مي‌توان يكي از روندهاي جدي و رو به افزايش دانست؛ روندي كه مي‌تواند نوع نگاه اين كشورها به جمهوري اسلامي ايران را نيز تغيير داده و باعث شود كه كشور با انتخاب‌هاي استراتژيك جديدي در محيط امنيتي شرق و جنوب شرقي خود در آينده نزديك مواجه شود. به‌عنوان شاهدي براين‌مدعا مي‌توان به نوع پوشش خبري سفر رئيس‌جمهور به چابهار و افتتاح فاز اول توسعه بندر شهيد بهشتي و همچنين رونمايي از ناو آموزشي خليج فارس در رسانه‌هاي هندي و چيني اشاره داشت. برخي از رسانه‌هاي هندي، افتتاح فاز اول بندر شهيد بهشتي را به‌عنوان پاسخي استراتژيك به سرمايه‌گذاري چين در بندر گوادر تصوير‌سازي كردند و رسانه‌هاي چيني هم تلاش داشتند تا همين نگاه رقابتي هند را در جامعه داخلي خود بازنشر داده و برجسته كنند. همچنين رونمايي از ناو آموزشي خليج فارس نيز در رسانه‌هاي چيني به انحاء مختلف بازنشر داده شد و تلاش گرديد تا اين ناو با ناو 0B52 چيني مقايسه و تطبيق داده شود. درهرحال، هدف از آوردن اين دو مثال آن است كه دو بازيگر چين و هند نسبت به تحولات صورت‌گرفته در محيط امنيتي غربي خود بسيار حساس‌تر از گذشته شده‌اند و اين حساسيت پهنه گسترده‌اي از افغانستان، پاكستان، سريلانكا، مالديو نپال و بنگلادش را مي‌تواند شامل شود و طبيعي است كه جنس نگاه اين دو كشور به ديگر بازيگران منطقه‌اي و جذابيت‌هاي آنان ازجمله جمهوري اسلامي ايران نيز از همين رقابت‌هاي استراتژيك نشئت خواهد گرفت. ازجمله دلايل مهم افزايش حجم رقابت‌هاي استراتژيك در اين منطقه را مي‌توان به‌صورت مختصر اينگونه بيان داشت.